Paul Laseur | Bnr

Zelf ben ik de eerste om schuld te bekennen op beide aanklachten: als dagelijkse vleeseter en regelmatige luchtreiziger is mijn carbon footprint waarschijnlijk een stuk groter dan die zou kunnen zijn. Maar alleen het besef fout te zitten blijkt telkens onvoldoende om mijn gedrag aan te passen. Zolang ik het nog kan betalen ga ik er waarschijnlijk gewoon mee door en wacht ik rustig af. Dat vliegtuig vliegt toch wel, desnoods met iemand anders op mijn stoel. En zolang je voor een paar tientjes naar Barcelona of Londen kunt vliegen is het spoor geen reëel alternatief. En er zijn altijd nog mensen die veel meer vliegen dan ik. De laatste tijd hoor ik opvallend vaak zeggen: Vliegen is veel te goedkoop. Het is het mantra van de verwarde luchtreiziger. Iedereen zegt het en het klinkt bijna altijd hypocriet. Want te goedkoop bestaat natuurlijk niet zolang we massaal profiteren van die lage prijzen. Goedkoop vliegen is ergens ook een maatschappelijke verworvenheid, vooruitgang. Het stelt brede lagen van de bevolking